Reisverhaal over Londen
Geschreven door Monique de Jonge
Vorige week ben ik samen met mijn vriend voor 4 dagen naar London geweest. Wat mij betreft is het zeker voor herhaling vatbaar. Het is een dure stad, maar toch kan je met een beetje zoeken redelijk betaalbaar eten. In geval van nood is er altijd wel een McDonald's in de buurt. Bovendien zijn een aantal musea gratis te bezoeken (maar natuurlijk net niet diegene waar wij heen wilden).
We hadden ervoor gekozen om met de Eurostar te gaan, dat was voor ons de beste manier qua tijd & kosten, en bovendien leek het ons gewoon eens leuk om met zo'n snelle trein te reizen. We wonen in Zeeland, dus is Brussel een stuk dichterbij dan bv. Amstedam.
Al met al was het toch een reis van zo'n 5 uur, inclusief wachttijden en inchecktijd, maar het is heel goed te doen. In Goes stapten we op de trein, in Roosendaal overstappen en in Brussel-Zuid inchecken voor de Eurostar. Je moet minstens een half uur van tevoren inchecken (dit kun zelf doen via een poortje of laten doen aan de balie), daarna langs de paspoortcontrole, door de detectiepoorten en vervolgens nog een ticketcontrole. Dan is het wachten tot je in mag stappen en kun je je rijtuig en stoel gaan opzoeken. Je hebt nl. een vaste zitplaats die van tevoren gereserveerd is.
Helaas hadden wij net stoelen bij een tussenstukje. Geen raam, dus geen uitzicht. Jammer. Dan zit je eens in de Eurostar en dan kan je nog niet eens naar buiten kijken!
Gelukkig bleken de stoelen achter ons vrij te zijn, daar was wel een raam. We zijn gewoon een rijtje opgeschoven zodat we toch naar buiten konden kijken. We reisden "achteruit", dat was dan wel een klein nadeel, maar verder geen enkel probleem.
Bij aankomst in London, op St. Pancras International, zijn we gelijk een pinautomaat gaan zoeken want we hadden nog geen Engels geld. Geldautomaat gevonden (die zijn net als hier overvloedig aanwezig), geld gepind, en hup in de metro naar het hotel, London Lodge. We hadden nog een rit van een klein half uur met de metro voor de boeg naar ons eindstation Earl's Court. Met de Picadilly-line hadden we rechtstreeks verbinding.
We kwamen rond 15.00 (Engelse tijd) aan in het hotel, waar we erg vriendelijk en persoonlijk ontvangen werden. We werden naar onze kamer gebracht waar we nog wat tekst en uitleg kregen over de gang van zaken in het hotel, en binnen 5 minuten werden we voorzien van een waterkoker met toebehoren om zelf koffie en thee te zetten.
Het was een klein hotel met maar zo'n 30 kamers. Tot onze grote verrassing was er een lift aanwezig, wat na een hele dag rondlopen in de stad welkome luxe was. Het lijkt overigens wel of daar in Engeland alle liften "praten". Ineens klinkt er een stem: "doors closing"; "floor 3, doors opening"... Grappig wel, maar wel een beetje overbodig. Je weet toch wel dat de deuren dichtgaan...
Het hotel ligt in een rustige straat, wat je niet zou verwachten aangezien de omliggende wegen behoorlijk druk waren. De kamers zijn erg Engels ingericht, dus een beetje donkere kleuren en veel motieven. Het deed daardoor wel heel huiselijk aan.
Het was een klein hotel met maar zo'n 30 kamers. Tot onze grote verrassing was er een lift aanwezig, wat na een hele dag rondlopen in de stad welkome luxe was. Het lijkt overigens wel of daar in Engeland alle liften "praten". Ineens klinkt er een stem: "doors closing"; "floor 3, doors opening"... Grappig wel, maar wel een beetje overbodig. Je weet toch wel dat de deuren dichtgaan...
De kamer was netjes, misschien iets aan de kleine kant maar zeker niet te klein. Er was tv, minibar en airco, en we hadden een badkamer met ligbad. De bedden leken ons wel iets kleiner dan standaard maar voor de gemiddelde reiziger zal dat geen probleme geven. De bedden lagen goed, en gelukkig waren er 2 hoofdkussens per bed (die zoals in elk hotel nogal slap waren, maar met 2 stuks was het toch wel comfortabel).
Helaas bleek het er wel wat gehorig te zijn, ik denk door de houten vloeren. Ofwel waren onze bovenburen gewoon onstuimig "bezig"... Niet echt iets waar je op zit te wachten, maar ja wat doe je eraan? Verder geen geluidsoverlast gehad. Af en toe hoor je wel een stem of hoor je iemand over de gang lopen, maar geen luidruchtige gasten die diep in de nacht lallend rondlopen zoals soms in een groot toeristenhotel.
We hadden Engels ontbijt bij ons arrangement, maar we konden daarnaast ook van het buffet gebruik maken. De keuze was wat beperkt, maar voor zo'n klein hotel wel begrijpelijk. Als chocoladeliefhebber miste ik stiekem de hagelslag wel... Ik heb een keer alleen toast met bacon gevraagd ipv. een volledig Engels ontbijt en ook dat kon, geen enkel probleem. Er werd steeds gevraagd of we nog toast of croissants wilden, of meer koffie of thee.
Het personeel was erg vriendelijk en behulpzaam. De receptioniste probeerde te onthouden welke kamer we hadden, maar dat lukte niet erg. Dat zorgde iedere keer weer voor een dosis hilariteit. Er was ons namelijk gevraagd om de (electronische) sleutel af te geven als we de deur uitgingen, omdat er geen reserves waren. Bij terugkomst in het hotel konden we dan de sleutel terugvragen.
Gedurende die 4 dagen hebben we ontzettend veel gelopen en heel veel gezien. We hadden van tevoren al kaartjes voor Madame Tussaud's en Tower Bridge gekocht; wat we verder gingen doen, wisten we nog niet precies. Er is daar ook zoveel te doen en te zien...
Op de eerste dag zijn we gaan wandelen. We zijn via Kensington High Street (grenzend aan Hyde Park) gelopen, en we zijn uiteindelijk beland in een eenvoudig eetcafé voor ons avondeten. Later zijn we op de metro gestapt naar Westminster. We wilden in ieder geval de Big Ben enz. eens met eigen ogen zien. Big Ben, Houses of Parliament, London Eye, Westminster Abbey, allemaal bij elkaar. Een goede smoes om veel foto's te maken.
Dag twee begonnen we met een bezoek aan Madame Tussaud's. We waren redelijk vlug binnen omdat we al kaartjes hadden. Achteraf is het ons eigenlijk wel tegengevallen. We hadden er een aantal beroemdheden verwacht die er niet waren. Rowan Atkinson, Eddie Murphy, Prince, Bill Clinton, om er maar een paar te noemen.
Het was erg druk waardoor er soms wat licht ellebogenwerk aan te pas moest komen om bij een bepaald beeld in de buurt te komen voor een foto, laat staan om er zelf mee op de foto te gaan.
Wel leuk was een ritje in een Engelse taxi, à la Carnaval Festival. Een ritje door de geschiedenis van London. Helaas was het geluid uit de speakers in ons karretje zodanig zacht dat we er niks van hoorden. Jammer, want zo hebben we toch wel wat gemist.
Ook leuk was de Chamber of Horror. Levende acteurs die proberen je de stuipen op het lijf te jagen, aangevuld met veel wassenbeelden van onthoofde, opengereten en op andere manieren toegetakelde mensen. Dit alles in een duistere omgeving en met de nodige gillen van mede-bezoekers.
Toen we buitenkwamen en de rij zagen met mensen die nog geen kaartje hadden, voelden we grote opluchting dat we dat van tevoren hadden geregeld. Wat een rij! Zeker 100 meter.
We wilden ook naar het Sherlock Holmes museum, wat ongeveer om de hoek is bij Madame Tussaud's maar ook daar helaas een flinke rij. Plus een stevige entreeprijs. Laat maar... In plaats daarvan zijn we naar Harrod's gegaan. We hebben er een paar uur rondgelopen en alle dure dingen heel voorzichtig bekeken. Het duurste wat we er zagen was een tafelvoetbalspel waarvan de kast bezet was met steentjes. Hij kostte maar liefst £; 80.000,-! Ze hadden ook wel een aantal normaal geprijsde dingen, maar daar moest je goed naar zoeken.
Ondanks dat er veel toeristen lopen die deze sjieke tent ook weleens willen zien, had het toch iets bijzonders. Al was het alleen maar omdat buiten dure auto's met chauffeur staan. Rolls Royce, Bentley, dat soort werk... En ze verkopen er kaviaar en truffels.
Dag drie. Als eerste een bezoek aan het museum van de Household Cavalery en de changing of the guards bij het gebouw van de horse guards. In het museum, met uitzicht op de stal waar de paarden klaarstonden voor de ceremonie, gaf een van de mensen van de wacht tekst en uitleg. Een hele vrolijke, vriendelijke dame met een vlotte babbel die een half uur eerder onbeweeglijk en met een stalen gezicht in de poort op wacht stond.
Wij hadden net op die dag een dubbele wisseling: de zomerploeg die de boel waarneemt terwijl de vaste ploeg vakantie heeft, werd afgelost. Veel ceremonieel, veel paarden. Voor mij als paardenliefhebber een mooie ervaring.
Na afloop posteerden er aan de achterkant van het gebouw twee horse guards in een wachthokje. Compleet met paard. Leuk voor een foto natuurlijk. Er hing een waarschuwingsbordje dat paarden weleens kunnen bijten of schoppen, iets wat kennelijk niet iedereen weet...
Na de horse guards gingen we naar de Tower Bridge. Helaas was hier geen aparte ingang voor zgn. "advanced ticket holders", dus gewoon in de rij voor de kassa. Gelukkig was die niet al te lang, dus dat viel nogal mee.
De expositie was interessant, het uitzicht mooi. De machinekamer was die uit het stoomtijdperk. Natuurlijk niet meer in gebruik, maar wel leuk om te zien. Ik had stiekem ook wel in de huidige machinekamer willen kijken, zien hoe de brug tegenwoordig wordt bediend. Helaas, met de angst voor terroristen zal dat er wel niet meer inzitten. We werden bij binnenkomst door de metaaldetector gehaald, alvorens we de lift ingingen naar de bovenste loopbruggen. Ook waren er een paar korte films te zien over het bouwen van de brug.
Na het eerste deel van de expositie, voordat we de machinekamer ingingen, kwamen we buiten op de brug en waren we getuige van de opening van de brug. Een van de medewerkers had ons aangeraden om dat te gaan bekijken voordat we de machinekamer ingingen. Op zich is een opengaande brug niks bijzonders, maar dit is ook niet zomaar een doodgewone brug...
We zijn vervolgens langs de zuidoever van de Thames over een redelijk nieuw wandelpad naar het grote reuzenrad gelopen. Want London Eye stond ook op ons verlanglijstje. Een dik half uur lopen, maar goed te doen. Onderweg kom je een aantal bekende bruggen tegen zoals London Bridge en Millennium Bridge. Vanaf Millennium Bridge richting London Eye is het een artistiek gebied met musea, theaters en straatartiesten. Levende standbeelden, fakirs, enz. Heel leuk om te zien.
Aangekomen bij London Eye twijfelden we of we een fasttrack ticket zouden kopen of een gewone. Gezien het stevige prijsverschil besloten we voor het gewone kaartje te gaan. £; 15,50 of £; 25,- vonden we wel een erg groot verschil. Dan maar gewoon in de rij gaan staan. De rij was niet eens erg lang, en uiteindelijk hadden we maar een wachttijd van zo'n 10 minuten. Ook hier tascontrole en metaaldetectoren. Een ritje in dit reuzenrad (met recht een reuzenrad, het is 135 m. hoog) duurt een half uur. Het draait zo langzaam dat je bijna niet in de gaten hebt dat je omhoog gaat. Zo heb je genoeg tijd om lekker rond te kijken en evt. foto's te maken.
We gingen met een man of 12 in een capsule. Eerst bleef iedereen netjes op het bankje in het midden zitten, maar al gauw begon iedereen rond te lopen om mooie foto's te kunnen maken. Het was wel bewolkt, maar toch behoorlijk helder. Wat een mooi uitzicht daarboven!
Voor de laatste dag hadden we bedacht dat we met een toeristenbus (type hop-on hop-off) van The Original Tour eerst nog een rondje door de stad zouden maken en dan uitstappen bij het treinstation. We stapten vlakbij het hotel op de blauwe lijn, een paar haltes verder overstappen op de rode (toeristische) route door de hele stad en na een volledige ronde zouden we de zwarte route nemen die langs ons treinstation kwam.
We hadden voor die dag nog geen OV-kaartje dus dit leek ons een leuk alternatief. Het rondje op de rode route liep behoorlijk vertraging op maar we hadden toch nog ruim de tijd. De commentaren waren vermakelijk en informatief.
Aangekomen op ons overstappunt van de rode naar de zwarte route werden we onaangenaam verrast. Helaas bleek zwarte route wegens te weinig gebruikers veel minder vaak te rijden dan oorpsronkelijk. Een man van Original Tour (die mensen staan bij alle overstapplekken, vaak samen met mensen van concurrent Big Bus Company om klanten te informeren, en natuurlijk om klanten te trekken) vertelde ons dat we maar beter het openbaar vervoer konden nemen. We waren niet bekend met de buslijnen en reistijden daarvan, dus besloten we om geen enkel risico te nemen en dan maar de metro te nemen. We wilden tenslotte onze trein niet missen. De Eurostar is geen trein waar je spontaan instapt, dat moet je van tevoren reserveren. Gauw een metrokaartje gekocht (£; 4,- voor een enkeltje zone 1!) en op naar St. Pancras International.
Het is bijna kinderlijk eenvoudig om met de metro je weg te vinden. Alle lijnen hebben een eigen kleur die op de borden steeds terugkomt. Er wordt bovendien duidelijk vermeld welke kant ze uitgaan. Je hebt eastbound of westbound, northbound of southbound. Er hangen overal informatieborden met de beschikbare routes en de stations op de verschillende lijnen. Ook in de metro zelf wordt steeds omgeroepen waar de trein heengaat, wat het volgende station is, op welke andere lijnen je er kan overstappen en voor welke attractie je evt. moet uitstappen. Ook wordt je iedere keer herinnerd om op te passen voor het gat tussen de metro en het perron ("please mind the gap between the train and the platform"), alhoewel je wel erg onhandig moet zijn om daarin te geraken. Ik heb er nog even over gedacht om een t-shirt te kopen waar de tekst "mind the gap" op stond in het logo van de underground...
Wel kan het soms erg druk zijn in de metro, afhankelijk van welke lijn je neemt en het tijdstip. Andere keren kan je zo een zitplaats uitkiezen. En warm is het er ook. Benauwd. Zeker als het een volle trein is. Dat ene kleine raampje dat open kan, geeft alleen wat verkoeling aan degenen die er vlakbij staan.
We hadden meteen bij het boeken van de reis een 3-dagen ov-kaart gekocht voor zone 1-2, en daar hebben we uitvoerig gebruik van gemaakt. Ik had bij aankomst op station Earl's Court meteen een metroplannetje meegepikt die overal in de metrostations aangeboden worden. Gratis en vooral heel erg handig. Je kunt in de vele souvenirwinkeltjes ook een t-shirt kopen met het metronetwerk op, maar dat lijkt me iets minder handig. Wél grappig.
Ik had uit de bibliotheek een reisgids met uitgebreide plattegrond geleend en die heb ik gedurende een paar dagen ook bij gehad. Zo konden we spontaan besluiten waar we vervolgens heen gingen en hoe we daar konden geraken. En hierbij kwam ook het metrokaartje weer erg van pas.
We waren ruim op tijd op St. Pancras en dus hadden we nog tijd over om wat overgebleven kleingeld op te maken. Ik besloot bij een winkeltje van Marks & Spencers in de stationshal onze laatste munten op te maken aan broodjes en drinken. Zo hadden we meteen iets te eten, want daar waren we nog niet aan toe gekomen.
We waren toch al op het station dus hebben we maar gelijk ingecheckt voor de Eurostar. Zelfde ritueel van inchecken en alle controles, en dan in de grote hal wachten. Ik bleek niet de enige te zijn die bij M&S nog wat geld besteed had. Her en der liepen mensen met zo'n zelfde plastic tasje met broodjes oid. in...
