Haar cultureel diverse karakter heeft Corsica vooral te danken aan de mengelmoes van volkeren die afwisselend over het eiland geregeerd hebben. Bezetters als de Romeinen, Byzantijnen, Pisani en Genuezen hebben dan ook een voor een hun pijlen op het mooie eiland van de Middellandse Zee gericht. De strijdbijl lijkt slechts sinds twee eeuwen begraven te zijn na de inlijving bij Frankrijk. Maar de sporen van de overheersing zinderen wel nog na.
Haar cultureel diverse karakter heeft Corsica vooral te danken aan de mengelmoes van volkeren die afwisselend over het eiland geregeerd hebben. Bezetters als de Romeinen, Byzantijnen, Pisani en Genuezen hebben dan ook een voor een hun pijlen op het mooie eiland van de Middellandse Zee gericht. De strijdbijl lijkt slechts sinds twee eeuwen begraven te zijn na de inlijving bij Frankrijk. Maar de sporen van de overheersing zinderen wel nog na.
De beginperiode
Het is niet exact geweten wanneer de eerste bewoners zich op Corsica vestigden, maar de eerste sporen van menselijke beschaving stammen af uit de steentijd, zo’n 8000 jaar voor Christus. Dat gaf het startsein voor een wervelwind van heerschappijen die het eiland een lange periode hebben geteisterd. Corsica kent dan ook een woelige geschiedenis: weliswaar met periodes van vrede, maar evengoed met periodes van opstand. Zo drukten in het vroegere tijdperk vooral de Carthagers, de Romeinen en de Byzantijnen hun stempel op het erfgoed.
Pisaanse en Genuese periode
Het was in 1077 dat de Kerk de fakkel van de Corsicaanse macht overdroeg aan bisschop Landolfe van Pisa. Hierdoor kwam het eiland onder het regime van de republiek van Pisa te staan. Die heerschappij leidde tot een groot aantal culturele ontwikkelingen, waarvan de meeste de lange geschiedenis hebben overleefd. Denk maar aan de imposante romaanse kerken van La Canonica en San Michele de Murato. Uiteindelijk kon het Pisaanse bestuur op Corsica ruim twee eeuwen standhouden, totdat de macht werd overgenomen door het regime van Genua. Die overheersing luidde een bouwperiode in van talrijke wachttorens en vestingen die dienden ter bescherming van het eiland en die ook vandaag de dag nog steeds zichtbaar zijn in het landschap.
Tijdelijke Corsicaanse onafhankelijkheid
Genua heerste een tijdlang over Corsica, maar begon stilaan aan macht in te binden toen de vele financiële obligaties hun tol begonnen te eisen. Uiteindelijk kon Corsica zich in 1755 onder leiding van Pascal Paoli losrukken van de Genuese heerschappij. Al snel groeide het eiland uit tot een onafhankelijke staat. Corte werd omgedoopt tot hoofdstad, democratische wetten werden opgelegd en er werd zelfs een eigen universiteit gebouwd.
Franse overheersing
Maar tijdens de lange jaren van rebellie en opstand en ook tijdens de kortstondige onafhankelijkheid van Corsica, bleef Frankrijk steeds stiekem op de loer liggen. In 1796 zag het land eindelijk de kans waar het zo lang op had gewacht en stuurde het een reeks troepen uit om Corsica in te lijven bij Frankrijk. Aan het hoofd van dat leger stond een bekende Corsicaanse figuur die het eiland als zijn broekzak kende: Napoleon Bonaparte. Op die manier werd het prille onafhankelijkheidsgeluk van Corsica neergeslagen en nam Frankrijk de macht over op het eiland. Ook op dit moment maakt Corsica nog steeds deel uit van het Franse vasteland, al kreeg het eiland op het einde van de twintigste eeuw wel meer autonomie toegewezen.
